Terspektif

zeynep tunuslu “yanında patlamış mısır da yeriz: tuzlu tuzlu..” dedikten sonra, usulca giriyor şarkının ana melodisi..

“hayattan konuşuruz, ordan burdan..”

ne zamandır “hayat..”tan konuşmadık, diye düşünüyor: başlangıçta daha farklıydı herr şeyler-
zaten -hep, öyle olmaz mı: konuşmalar uzuundu, upuzuun.. neşeliydi ikisi de; umutları vardı: olanca açıklığıyla anlattılar kendilerini: mauritius’a gideceklerdi.. kitapları vardı, birlikte okudukları, şarkıları vardı, şarkıcıları vardı, filmleri vardı..

sonra, şarkının beni enn çook vuran dizesi:
“belki, bizim de ortak korkularımız vardır -sıradan..”
artık nedenlerini bile tamm olarak hatırlayamadığı uzuun ayrılıklar: korkularının çoğu zaman anlayışla karşılanmasına rağmen, bazılarını abarttığını düşündüğü anlar da çook oldu: tuhaf.. gerçek olamayacak kadar kusursuz bişii: enn çook korkutan şey de bu -hep: alışık olmadığı bişii karşısına çıktığında ne tepki vereceğini dahi kestiremiyor..
içindeki control freak devreye giriyor büyülenmeye başladığı anlarda..

“belki ortak bi hayal bile kurabiliriz -gerçekleşmeyen..”
zeynep tunuslu, hayalinin ne olduğunu (da..) anlatıyor bu dize sonrası: dingin, minimal.. onların da -hep, hayal ettiği gibi, ve fakat -hiiç, gerçekleşmeyen..

hiiç gelmeyecek “günün biri..”ni beklediler ve artık kabullenme vaktinin geldiğini idrak ettiler: hoşçakal ve yaşattığın herr şey için teşekkürler..

demi$ $air. gercekten bircok hayal kurduk ortak, hicbiri gercekle$meyen. hayallerin guzel olmasi icin gercekle$mesi gerekmiyormu$ bunu da ogrendik..